The Circle of Spirits

จากhttp://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=kasarp&month=10-2006&date=17&group=1&gblog=45

กลเม็ดแก็งค์ล้วงกระเป๋า

จาก ข่าวเบื้องหลังการล้วง.......มนตรี รุ่งรัศมี หรือ อ๊อด หนุ่มใหญ่วัย 32 ปี ชาวกรุงเก่า ผู้พลิกผันจากงานชิปปิ้งมาเป็นแก๊งล้วงกระเป๋าตั้งแต่เขามีวัยเพียง 18 ปี หลังจาก จุดประกาย ได้ติดต่อขอให้เขาเปิดเผยเรื่องราวไว้เป็นอุทาหรณ์เพื่อป้องกันไม่ให้คนใน สังคมต้องตกเป็นเหยื่อ

เขาทำงานเป็นชิปปิ้งในการท่าเรือแห่งประเทศ ไทย รายได้ก็ตกราวเดือนละ 8,000-9,000 บาท ซึ่งก็พออยู่ได้ เพราะเขาพักอาศัยอยู่ในชุมชนคลองเตย อ๊อด บอกแล้วก็เล่าต่อว่าพอเศรษฐกิจฟองสบู่แตก ชีวิตก็ผกผัน รายได้ก็ลดน้อยลง จากจุดนี้เองทำให้เขาได้รู้จักเพื่อนรุ่นพี่คนหนึ่งที่พักอาศัยอยู่ใกล้กัน ในชุมชนคลองเตยนั่นเอง ทุก ๆ วันเพื่อนรุ่นพี่คนนี้จะแต่งกายภูมิฐาน มีเงินใช้สอยไม่ขาดมือ ทั้ง ๆ ที่เขาไม่ได้ทำงานอะไรเลย

กระทั่งวัน หนึ่ง หลังจากรู้จักกันมากขึ้นแล้ว เพื่อนรุ่นพี่คนนี้ก็เอ่ยปากชักชวนให้เขาเข้าร่วม แก๊งล้วงกระเป๋า ผมกำลังตกงาน ไม่มีเงินใช้ ก็เลยตกลงรับปากเข้าร่วมแก๊งทันที หัวหน้าแก๊งก็จะสอนวิธีการล้วงกระเป๋าในเบื้องต้นให้ ก่อนที่จะให้เข้าร่วมปฏิบัติการล้วงกระเป๋า งานชิ้นแรกในการปฏิบัติการล้วงกระเป๋าที่ อ๊อด ได้รับมอบหมายก็คือ กัน-ยืนบังเหยื่อไม่ให้รู้สึกตัว โดยหัวหน้าจะเป็นคนล้วงกระเป๋าเอง

อ๊อด บอกว่าก่อนออกปฏิบัติการแต่ละครั้ง หัวหน้าแก๊งจะเรียกสมาชิกราว 5-6 คน มาประชุมหารือนัดแนะวิธีการทำงานก่อนที่จะแบ่งหน้าที่กันทำว่าใครต้องล้วง ใครต้องบัง ใครต้องรับของที่ล้วงมาได้แล้วหลบหนี เขาบอกว่าทุกครั้งที่พวกเขาออกปฏิบัติการ ทุกคนจะสวมเสื้อแขนยาว ผูกเนคไท ดูแล้วสะอาด ภูมิฐาน บางคนใส่สร้อยคอทองคำ สวมสร้อยข้อมือทองคำ ทำให้เห็นว่าเป็นคนมีฐานะ มีเงิน เพื่ออำพรางตัวเองไม่ให้คนสงสัยว่าเป็นพวกแก๊งมิจฉาชีพ

ช่วงเวลาลง มือก็จะเริ่มตั้งแต่ตีห้าไปจนถึงประมาณเจ็ดโมงเช้า อีกรอบตั้งแต่สี่โมงเย็นเป็นต้นไปจนถึงค่ำ เพราะทั้งสองช่วงนี้ มีคนพลุกพล่าน ทุกคนจะรีบเดินทางกลับบ้าน จุดที่มีคนพลุกพล่านจะเป็นป้ายรถเมล์หน้าห้างสรรพสินค้า สยามสแควร์ มาบุญครอง เซ็นทรัล หน้ามหาวิทยาลัยรามคำแหง รวมทั้งสถานีรถไฟ สถานีขนส่งทุกจุดในกรุงเทพฯ พูดง่ายๆ ทุกจุดที่เป็นแหล่งชุมชน
ย่านที่คนอยู่หนาแน่นและพลุกพล่าน

สำหรับ อุปกรณ์ที่จะต้องใช้ในการล้วงกระเป๋าก็จะมีกระดาษหนังสือพิมพ์ สมุด เอกสารขนาดใหญ่ ถุงกระดาษ อย่างใดอย่างหนึ่งสำหรับใช้ปิดบังตอนล้วงกระเป๋า เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นสังเกตเห็น เป้าหมายของพวกเราจะเน้นผู้หญิงแต่งตัวดี สะพายกระเป๋ามีราคา ดูแล้วมีฐานะ ไม่จำกัดอายุว่าจะต้องเท่าได โดยหัวหน้าจะเป็นคนคอยเล็งดูเหยื่อว่าคนไหน ถ้าเจอเหยื่อแล้วก็จะส่งสัญญาณให้เพื่อนร่วมทีมปฏิบัติการรู้ว่าผู้หญิงคน นั้นใส่เสื้อสีอะไร แล้วลูกทีมก็จะเดินทางตามประกบ ถ้าเหยื่อขึ้นรถเมล์ ลูกทีมก็จะขึ้นตามไปยืนประกบทั้งข้างหน้าข้างหลัง เพื่อไม่ให้เหยื่อขยับตัวได้ จากนั้นหัวหน้าทีมผู้มีความชำนาญการล้วงกระเป๋าก็จะเดินเข้ามาหาเหยื่อแล้ว ใช้กระดาษที่เตรียมมายกขึ้นบัง มืออีกข้างหนึ่งล้วงเข้าไปหยิบกระเป๋าเงินออกมา ผมบอกได้เลยว่าคนล้วงกระเป๋าเป็นคนมือเบาและรวดเร็วมาก จนเหยื่อไม่รู้ตัวเลย อ๊อดยืนยันพร้อมกับบอกว่าเมื่อทำสำเร็จแล้วทุกคนก็ทะยอยกันลงจากรถเมล์ตาม จุดต่าง ๆ ก่อนที่จะมาพบกันที่บ้านเพื่อแบ่งเงินกัน ทุกครั้งที่ทำสำเร็จหัวหน้าแก๊งจะไม่ยอมบอกว่าได้มาเท่าไร แต่จะแบ่งให้ลูกน้องคนละ 500.- - 1,000.- บาทเท่านั้น ก็แล้วแต่จำนวนเงินล้วงมาได้มากน้อยแค่ไหน บางครั้งล้วงกระเป๋ามาแล้วไม่ได้เงินเลยก็มี รายที่ได้มากที่สุดมาจากบัตรเอทีเอ็มที่อยู่ในกระเป๋า มีหมายเลขรหัสมาด้วย ตอนนั้นไปกดเงินได้เกือบหนึ่งแสนบาท
อ๊อดเล่าถึง ปฏิบัติการล้วงกระเป๋าครั้งแรก โดยเขาบอกว่า เป็น การเริ่มต้นฝึกน้องใหม่ ว่า เกิดขึ้นที่ป้ายรถเมล์ ถนนพระราม 4 เพราะใกล้บ้านแล้วก็มีคนน้อย ผมเริ่มทำงานครั้งแรกตื่นเต้น กลัวมาก ไม่รู้จะทำอย่างไรดี แต่ก็ต้องทำเพื่อเงิน ตอนนั้นทำกันเพียง แค่ 2 คน แต่จะมีหัวหน้าคอยสอนและชี้ให้จับเหยื่อว่าเป็นใคร คนไหน แต่งกายอย่างไร เมื่อได้ เหยื่อ ซึ่งเป็นผู้หญิงแล้ว เขาจะเดินตามประกบขึ้นรถเมล์ยืนอยู่ข้าง ๆ ตลอดเวลา เมื่อหัวหน้าเดินถือกระดาษหนึ่งแผ่น เข้ามายืนข้าง ๆ เหยื่อแล้วใช้มือล้วงกระเป๋าเงินไป กระทั่งเขาเองยังไม่รู้เลยว่าหัวหน้าล้วงกระเป๋าเงินไปตั้งแต่ตอนไหน ครั้งแรกผมได้ส่วนแบ่งเพียง 500.- บาทเท่านั้น แต่ไม่รู้ว่าเงินที่ล้วงมาได้มีท่าไหร่ อ๊อดบอกพร้อมกับเล่าว่ากระเป๋าส่วนใหญ่ที่เขาล้วง ผู้หญิงที่เป็นเหยื่อมักจะสะพายไว้ข้างลำตัวหรือไม่ก็ไพล่ไว้ข้างหลัง